Ten post jest kierowany przede wszystkim do osób pochodzących z parafii Jeleniewo, ale oczywiście każdy może znaleźć tu coś ciekawego. Do bazy danych wyszukiwarki Geneo dodaliśmy bowiem 620 nowych indeksów urodzeń z dwóch ksiąg obejmujących lata 1820 i 1821.
Ponieważ są to akta cywilne w tych indeksach znajdziemy kilkanaście osobno numerowanych metryk żydowskich i również osobno numerowanych – szlacheckich. W jeleniewskiej plebanii (urzędnikiem stanu cywilnego był wówczas proboszcz, najpierw ks. Antoni Bajkowski, potem ks. Stanisław Strzałkowski) stawia się między innymi Wielmożny Konstanty Kolanrski, kapitan Wojsk Polskich i Wielmożny Stanisław Jabłoński, geometra Królestwa Polskiego. Analizując z kolei zgłaszających dowiemy się jeszcze więcej o szlachcie zamieszkującej parafię Jeleniewo, a nawet Suwałki. Poznamy też, kto był wikarym w Jeleniewie. Prócz tego znajdziemy informacje o licznych rolnikach i rzemieślnikach zgłaszających urodzenie swoich dzieci lub świadczących przy zgłaszaniu dzieci sąsiadów. Zapraszamy do lektury!
Obie księgi indeksował Wiktor Maciejowski. Dziękujemy!
Jak sygnalizuje zdjęcie wiodące, kolejna aktualizacja bazy danych wyszukiwarki Geneo dotyczy parafii Bargłów. Od pewnego czasu można wyszukiwać osoby w zgonach w latach 1862-1868, ale tylko w zakresie podstawowym. Teraz okres ten jest kompletnie uzupełniony o daty wpisu, daty zgonu, miejsca urodzenia zmarłych oraz o dane zgłaszających. Ponadto wcześniejsze wpisy zostały zweryfikowane i można stwierdzić, że poprawki są momentami istotne. Warto więc ponownie zajrzeć do tego okresu w genealogicznej historii parafii Bargłów.
Księgę uzupełniała i weryfikowała Wiola Ostrowska. Dziękujemy!
Cofamy się coraz głębiej w genealogiczną przeszłość regionu. Jedną z lepiej udokumentowanych metrykaliami parafią jest Janówka. Dziś w wyszukiwarce Geneo publikujemy ponad 660 indeksów chrztów z lat 1681-1691. W tym czasie proboszczem parafii janowickiej był ks. Jan Franciszek Sucharzewski i to on spisał większość metryk. W krótkich okresach nieobecności metryki spisywali ojcowie dominikanie z Krasnegoboru.
Księga bardzo ciekawa. O ewolucji nazwisk XVII wiecznych chłopów pisaliśmy już w poprzednim wpisie na ten temat. Jeśli chodzi o zasięg geograficzny wpisów, to prócz wsi leżących na obszarze współczesnej parafii Janówka, na plebanię przybywali mieszkańcy przygranicznych regionów Prus oraz zachodnich rubieży parafii Augustowskiej (wsie Żarnowo, Biernatki, Turówka i sam Augustów). Prócz tego w księdze znajdziemy mieszkańców osad rudników i smolarzy. Niektóre z tych osad rozwinęły się przetrwały do dziś, choć ich charakter zmienił się, inne zupełnie zniknęły z map. Są to:
Ruda Szczebra (najstarsza wzmianka z 1682 roku):
Piec smolny Długie (zapis z 1683 roku):
Babiniec (z 1683 roku):
Ruda Bryzgiel (chrzest Mikołaja Bryzgielczyka z 1683 roku):
Ruda Płociczno (wzmianka z 1687 roku):
Warto też zwrócić uwagę na ciekawe osoby pojawiające się w metrykach. Z najstarszego wpisu dotyczącego mieszkańców Raczek z 1683 roku dowiadujemy się, że chrzestnymi dziecięcia byli szlachetny Hieronim Franciszek Żebrowski, służący wielmożnego Jerzego Mosalskiego, Starosty Augustowskiego oraz Dorota Skowrońska, z Raczek.
W kilku metrykach jako chrzestny zapisany jest szlachetny Szymon Kurowicz, Instygator (Prokurator) Wielkiego Księstwa Litewskiego, który zasłynął skuteczną mową oskarżycielską w procesie Kazimierza Łyszczyńskiego, za napisanie traktatu De non existentia Dei (O nieistnieniu Boga). Skuteczną na tyle, że Łyszczyńskiego skazano na karę śmierci przez ścięcie.
Możemy też poznać mieszkańców Dworu Dowspuda, gdzie podstarostą był Fabian Sebastian Zaborski, a później Stanisław Chrapkowski. Zachęcamy do samodzielnego wyszukania mieszkańców Dworu Mazurki i innych interesujących postaci zamieszkujących teren parafii Janówka za czasów panowania króla Jana III Sobieskiego.
Księgę z łaciny z pomocą wielu osób zindeksował Krzysztof Zięcina. Dziękujemy!
w latach 1804-1909 na podstawie ksiąg metrykalnych parafii Jaminy
Spisanie zapisów metrykalnych parafii Jaminy przez Jamiński Zespół Indeksacyjny umożliwia wgląd w bogaty materiał dotyczący miejscowości, a także profesji istniejących na terenie parafii. W artykule poniższym chciałbym przedstawić osadnictwo w osadzie strzeleckiej Klonowo od końca XVIII do początku XX wieku, gdyż taki mniej więcej przedział czasowy obejmują księgi metrykalne parafii w Jaminach (urodzenia 1759-1903, śluby 1797-1889, zgony 1792-1909), których badaniem zajmował się Jamiński Zespół Indeksacyjny. Znajdą się w nim nazwiska strzelców i strażników, ich rodzin oraz innych osób, które mieszkały w Klonowie na przestrzeni ponad 100 lat.
Gospodarka leśna w Puszczy Jaminy. Krótki rys historyczny.
Początek gospodarki leśnej na ziemiach pojaćwieskich rozpoczął po pokoju melneńskim zawartym w 1422 roku, którego celem był podział opustoszałych po upadku Jaćwieży ziem. Wcześniejszy wiek XIV, ze względu na ciągłe walki pomiędzy Krzyżakami, Litwinami i Mazowszanami, nie sprzyjał jakiejkolwiek uregulowanej działaności w puszczach pojaćwieskich. Puszczę eksploatowano na podstawie układów pomiędzy walczącymi stronami. Polowania książęce wymagały większej liczby ludzi. Być może już w XIV wieku do celów polowań została wydzielona osobna grupa ludności zamieszkująca wsie na obrzeżach olbrzymich puszcz, zwanych strzelcami. Obowiązkiem strzelców było stawianie się konno z własnym jedzeniem z wezwaniem na oznaczone miejsce i nieograniczony czas. Po dwóch strzelców dostarczało wóz drabiniasty na płachty łowieckie. Dodatkowo strzelcy pilnowali granic puszczy. Poza strzelcami w polowaniach brała udział ludność chłopska, któej zadaniem było osaczanie zwierzyny i odwożenie sztuk upolowanych. Na lata po 1422 roku należy też zapewne datować ustalenie się tak zwanych wchodów, to jest stałych uprawnień do łąk i barci puszczańskich.
Ochronę puszcz rozszerzył król Zygmunt August, który w specjalnej, poświęconej lasom ustawie, wydanej w Knyszynie w 1567 roku powoływał nowe, wyodrębnione z dawnych powiatów jednostki administracyjne – leśnictwa. Na czele leśnictwa stał leśniczy, który miał czuwać nad prawidłową eksploatacją i ochroną puszczy. Ponadto był naczelnym poborcą podatków od służbny leśneji należnych od osad rolniczych. Do pilnowania puszczy powołano osoczników, których nazwa wskazuje, że pierwotnie mogli być wykorzystywani do osaczania zwierzyny. Osocznicy byli uposażeni w ziemię (pół włóki), łąki i barcie w puszczy. Do obowiązków osoczników należały konserwacja książęcych dworów myśliwskich, dbanie o dobry stan dróg i mostów przechodzących przez puszcze oraz zwalczanie kłusownictwa. Zgodnie z ustawą służba leśna, czyli osocznicy i strzelcy mieli pilnie strzec wszystkich granic puszczy, zapobiegać powstawaniu w niej nowych dróg służących do wywozu drewna, czuwać nad spławem rzecznym. Służba osocznicka zorganizowana została w system dziesiętny, tzn. na ich czele stał dzisiętnik, obdarowany 1 włóką ziemi. Osocznicy byli wolni od różnych ciężarów i pańszczyzny. Strzelcy otrzymywali dwie włóki ziemi. W czasie rui pomagali osocznikom w pilnowaniu zwierzyny.
Pierwsze wzmianki o pobycie osoczników rejonie Puszczy Jaminy pochodzą sprzed 1561 roku, gdy we wsiach Jodeszkach i Grubiczach osadzono osoczników, których zadaniem było pilnowanie Puszczy Nowodworskiej (której częścią była Puszcza Jaminy) od zachodu. Z 1712 roku pochodzi informacja o opuszczeniu tych wsi przez osoczników, spowodowanym wielokrotnymi przemarszami wojsk, a także zarazą.
W 1565 roku na grądach Jasionowo i Kopytkowo osiedlono osoczników, należących do lesnictwa knyszyńskiego, dla ochrony pogłowia zwierząt w lasach królewskich przed kłusownikami przechodzącymi do lasów z Prus i Mazowsza przez wymienione grądy.
W XVIII wieku tereny puszczańskie na interesujących nas ziemiach podzielono na trzy kwatery: szczeberską, perstuńską i przełomską. Po przeniesieniu guberni szczeberskiej do ekonomii olickiej kwatera szczeberska z cześcią kwatery perstuńskiej przeszła do leśnictwa olickiego. Reszta kwatery perstuńskiej do nowego leśnictwa bobrzańskiego wraz z kwaterą sokolską i nowodworską. Na czele wszystkich puszcz stanął w generalnej administracji dóbr stołowych królewskich regent łowiectwa z osobnym biurem i kasą. Władzę w poszczególnych leśnictwach powierzono urzędnikom, zwanym leśniczymi, których uposażono w folwarczki i poddanych chłopów. Podlegali im podleśni nadzorujący kwatery, a tym strażnicy w strażach. Leśniczy bobrzański (w 1780 roku niejaki Gallera), w którego zasięgu znalazła się Puszcza Jaminy, zamieszkał w nowym dworze Trzy Rzeczki koło Sztabina. Zwiększono ilość strażników i strzelców, którym pobudowano nowe gospodarstwa, głównie przy drogach, u ich zbiegu i przy wylotach z puszczy. Strzelec z XVIII wieku różnił się od dawnego strzelca. Tamci mieszkali w zwartych wsiach, którzy w puszczy okresow mieli pewne obowiązki, głównie w okresie łowów. Obecnie strzelcy mieszkali samotnie i głównie byli zajęci służbą w puszczy. Jamiński strażnik mieszkał w uroczysku Kunicha koło wsi Mogilnica (obecnie Mogielnice). Strzelec niewielkiej straży jamińskiej mieszkał pod wsią Czarniewo, przy moście Dwugłańskim. Budę osocką postawiono naprzeciw wsi Dębowo. Przypuszczalną osadą strzelecką w 1800 roku jest osada Mazurczyka między Wrotkami, a Jaziewem. Obok są Łąki Strzeleckie. Obecnie zwie się Franki od nazwiska Franke.
Po III rozbiorze Rzeczypospolitej w 1795 roku, interesujące nas tereny leśne przyłączono do Prus. Znalazły się w tzw. dobrach rządowych. Po 1807 roku z kolei znalazły się w granicach Księstwa Warszawskiego, a w 1815 roku po Kongresie wiedeńskim włączono je do Królestwa Kongresowego, jako Dobra Narodowe. Stan taki trwał do 1837 roku, gdy lasy przeszły na własność skarbu rosyjskiego. W Puszczy Augustowskiej utworzono wówczas 8 leśnictw, które dzieliły się na straże, a te z kolei na obręby. Kolejna zmiana administracji leśnej miała miejsce dopiero w 1916 roku.
Powstanie Klonowa
Osada Klonowo według dostępnych, acz skąpych źródeł powstała w latach 20-ych XIX wieku na ziemiach rządowych. Źródło z 1827 roku mówi o 2 dymach i 11 mieszkańcach. Klonowo, jako kolonie, wymienia się też w spisie rządowych dóbr Adamowicze z 1836 roku. Dziś Klonowo jest niewiele większe. Na polanie leżącej w odległości kilkuset metrów od szosy przechodzącej przez Wrotki stoi leśniczówka i kilka innych budynków.
Po przeanalizowaniu jamińskich ksiąg metrykalnych można przesunąć datę powstania Klonowa 15 lat wcześniej. Z 1804 roku pochodzi bowiem najstarszy zapis dotyczący narodzin Franciszki Leszczyńskiej, córki Andrzeja i Anny. Ojciec wymieniony jest jako gospodarz mieszkający w Klonowie. Pierwsze zapisy dotyczące Klonowa zdominowane są przez osoby o nazwisku Leszczyński. Wydaje się, że w jakiś sposób osadnictwo w Klonowie powiązane było z nieopodal położoną wsią Wrotki. Wielu chrzestnych i zgłaszających urodziny, ślub, czy zgon, mieszkających we Wrotkach posiadało bowiem to samo nazwisko.
Pierwszy zapis o strzelcu lasów rządowych mieszkającym w Klonowie pochodzi z aktu urodzenia Grzegorza Talkowskiego z 1809 roku.
Strzelcy i strażnicy lasów rządowych z Klonowa wraz z rodzinami.
Oto kompletna lista strzelców klonowskich z zaznaczeniem okresów czasu (w nawiasach), w jakich figurowali pod nazwą strzelca w księgach metrykalnych parafii w Jaminach:
Jan Talkowski (strzelec w latach 1809-1833) z żoną Marianną z Tarasewiczów (ok. 1765-1855) (ślub w 1808 roku) oraz dziećmi: Grzegorzem (ur. 1809), Rozalią (ur. 1812), Janem (ur. 1814) późniejszym strzelcem lasów rządowych, Heleną (ur. 1815), Agnieszką (ur. 1816), która poślubiła Franciszka Haraburdę w 1832 roku, Karolem (ur. 1823) oraz Adamem (ur. 1824).
Antoni Leszczyński (strzelec w latach 1830-1854) syn Andrzeja i Brygidy, zmarły w 1854 roku, żonaty z Agnieszką z Kamińskich (ślub w 1827 roku) zmarłą 7 dni po mężu, z dziećmi: Ignacym (1828-1845), Anną Marianną (1830-1834), Albinem Kazimierzem (1833-1854), Franciszką (1835-1840), Marianną (ur. 1838, wyszła za mąż za Antoniego Żywalewskiego w 1855 roku), Józefem (1841-1842), Stanisławem (ur. 1847) i Janem (1844-1852).
Wincenty Iwaszkiewicz (strzelec w latach 1853-1858) żonaty z Marianną z Siemaszków, pochodzący z Posudonii, parafia Ludwinów, powiat kalwaryjski, obecnie Litwa), z córką Serafiną, zamężną za Ignacego Tomaszewskiego z Jamin (ślub 1853).
Jan Talkowski syn wyżej wymienionego Jana Talkowskiego i Marianny z Tarasewiczów, (strzelec w latach 1855-1876), żonaty z Marianną z Andraków (ślub w 1848 roku), z dziećmi: Pelagią (urodzoną w Mogielnicach w 1839 roku, żoną Jana Szkiłądzia (ślub w 1865 roku), Feliksem Klemensem (ur. 1849), Julianem (1851-1870), Józefem (ur. 1852), Marianną (ur. 1853), późniejszą żoną Tomasza Łukowskiego (ślub 1908), Józefem (ur. 1856), Janem (1858-1859), Zofią Heleną (ur. 1860), późniejszą żoną Józefa Łukowskiego z Augustowa (ślub 1883), Michaliną (ur. 1863) i Weroniką Franciszką (ur. 1866).
Jan Iwaszkiewicz (1855, być może imię zostało przekręcone w zapisie metrykalnym i chodzi o Wincentego Iwaszkiewicza),
Jan Butkiewicz (1858),
Ignacy Trochim (strzelec w latach 1863-1868) z żoną Franciszką z Bołkunów oraz dziećmi: Teofilą (ur.1865) i Janem (ur. 1868).
Jan Butkierajtys (być może chodzi o Jana Butkiewicza wymienionego wyżej, 1865).
Ludwik Fiećko (strzelec w latach 1869-1876), żonaty z Józefą z Klukowskich z Wrotek, którym urodził się syn Aleksander w 1869 roku, następnie żonaty z Zofią z Mursztynów, z którą miał dzieci: Michalinę (ur. 1871), Karola (ur. 1873) i Jana (ur. 1876).
Franciszek Snarski (strzelec w latach 1876-1877) żonaty z Katarzyną z Wasilewskich, z dziećmi: Bolesławem Franciszkiem (ur. 1872), Joanną Franciszką (1875-1876) oraz Aleksandrą (ur. 1877).
Maciej Żelazko (strzelec w latach 1878-1879) zmarły w 1881 roku, z żoną Anną z Polakowskich i córkami: Anną (ur. 1878) oraz Dominiką (1879-1880).
Stanisław Dowgołowicz (strzelec w latach 1882-1887) z żoną Katarzyną z Dworzeckich i dziećmi: Lucjanem Stanisławem (ur. 1882), Stanisławem Aleksandrem (ur. 1883) oraz Edwardem Franciszkiem (ur. 1886).
Jakub Puciłowski (strzelec w latach 1883-1886) z żoną Agnieszką z Antuszewskich oraz dziećmi: Kazimierą (ur. 1880), Aleksandrem (ur. 1883), Władysławą urodzoną w Dalnym Lesie, żoną Andrzeja Ziarko z Brzozówki w parafii Bargłów (ślub 1886) oraz Adelą (ur. 1886).
Wincenty Pycz (strzelec w latach 1892-1903) z żoną Marianną z Chodorowskich i dziećmi: Wacławem (ur. 1892), Melanią (ur. 1894), Anną (ur. 1895), Wincentą (1896-1898), Władysławem (ur. 1898), Piotrem (1899-1901), Bronisławą (1901-1901) i Kazimierzem (ur. 1902).
Stanisław Zdunko (1895),
Feliks Kulbacki (strzelec w latach 1897-1907) z żoną Rozalią z Łebskich oraz dziećmi: Anną (ur. 1897), Rozalią (1898-1907) i Franciszką (1900-1907).
Aleksander Skowroński (1908) z żoną Teofilą z Dawidejtysów, pochodzący z Budzisk, z synem Stanisławem zmarłym w 1908 roku.
Lista strażników lasów narodowych obejmuje następujące nazwiska:
Jan Statkiewicz (strażnik w latach 1834-1837) szlachcic, żonaty z Anną (lub Agatą) Sawicką, z dziećmi: Janem (ur. 1834) i Zofią (ur. 1837).
Antoni Leszczyński (1836).
Ignacy Góralski (strażnik w latach 1839-1840), żonaty z Józefą z Bielewiczów, syn Ksawery Franciszek (1839-1840).
Wincenty Iwaszkiewicz (1840-1853),
Ignacy Trochim (1868),
Franciszek Snarski (1872-1873),
Ludwik Fiećko (1873),
Jan Talkowski (1873).
Wiele z nazwisk powtarza się na listach strzelców i strażników, co świadczy o tym, że dawne funkcje strzelca i strażnika nie były rozdzielone w XIX wieku bądź były traktowane przez zapisujących księży z dużą dozą dowolności.
W pojedynczych zapisach strzelcy i strażnicy zapisani zostali również jako leśnicy:
Maciej Żelazko (1880-1881),
Jakub Puciłowski (1880)
oraz podleśni, jak Władysław Markowski w roku 1880 w akcie urodzenia Kazimiery Puciłowskiej, córki Jakuba i Agnieszki z Antuszewskich.
Inne osoby i rodziny odnotowane w Klonowie
Andrzej Leszczyński z żoną Anną i córką Franciszką urodzoną w 1804 roku.
Andrzej Leszczyński (ok. 1749-1827), syn Macieja i Katarzyny z Wrotek z żoną Gertrudą z Bohdanowiczów (ok. 1770-1836) z dziećmi Tomaszem (ur. 1806), Franciszką (ur. 1810) i Antonim.
Stanisław Janowicz z żoną Dominiką z Leszczyńskich (ślub w 1819 roku) i dziećmi Julianem Fabianem (ur. 1820), Rozalią (ur. 1821), Ludwikiem (ur. 1824), Ignacym (ur. 1827) oraz Adamem (ur. 1827).
Tadeusz Dowiat (chałupnik, kątnik) z żoną Rozalią z Kaczkowskich i dziećmi: Ignacym (ur. 1806) oraz Stefanem (ur. 1808).
Stanisław Leszczyński z żoną Heleną Dowiat (ślub w 1816 roku), co ciekawe niejaka Helena Dowiat odnotowana jest trzy lata później (w 1819 roku) jako matka nieślubnej córki Rozalii.
Jan Talkowski (zmarły przed 1840) z żoną Marianną z Leszczyńskich i dziećmi: Janem (ur. 1818), Marianną (ur. 1821), która poślubiła Franciszka Jabłońskiego w 1840 roku oraz Wiktorią Ewą (ur. 1825).
Andrzej Kamiński z żoną Marcellą z Talkowskich (ślub w 1832 roku).
Józef Łukowski z żoną Zofią Heleną z Talkowskich z synem Janem (ur. 1886).
Eliasz Kuryło (z Augustowa) z żoną Teklą z Trochimów (z Suchorzeczki w parafii Szczebra), ślub w 1863
Anna Kuklińska, służąca, z nieślubnie urodzonym w roku 1858 synem Józefem.
Franciszka Kolenda, córka Antoniny Kolendy z Białobrzegów, poślubiła w 1866 roku Justyna Maksimowskiego z Żarnowa.
Andrzej Roszkowski z żoną Heleną z Wasilewskich i synem Aleksandrem (ur. 1873).
Aleksandra Roszkowska z nieślubną córką Zofią (ur. 1887).
W czasie pisania artykułu poza materiałami zdobytymi podczas indeksacji korzystałem między innymi z następujących pozycji:
Jerzy Wiśniewski „Dzieje osadnictwa w powiecie augustowskim od XV do końca XVIII w.”,
praca zbiorowa „Ścieżki Brzostowskiego w gminie Sztabin”
Właśnie złożyliśmy zamówienie na druk reprintu dwutomowej pracy profesora Knuta-Olofa Falka pt. “Wody wigierskie i huciańskie. Studium toponomastyczne”. Wkrótce pierwsze egzemplarze będą w naszych rękach.
Falk swoją przygodę z Polską rozpoczął on w 1931 roku w Warszawie, gdzie prowadził kwerendę w Archiwum Skarbowym i w Bibliotece Krasińskich, szukając dokumentów wytworzonych przez zakon Kamedułów wigierskich. Dokumenty te fotografował i to jemu zawdzięczamy, że ich treść przetrwała dla potomności, gdyż oryginały Niemcy spalili w 1944 roku po upadku Powstania Warszawskiego. W latach 1932–1933 wykładał język szwedzki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie ucząc się jednocześnie języka polskiego. Do wybuchu II wojny światowej prowadził badania nad nazwami miejscowymi Suwalszczyzny, wywodzącymi się z języka Jaćwingów. Dalsze prace przerwała wojna, jednak Falk nie pozo-stał obojętny na los Polski. W 1940 roku własnym nakładem wydał przetłumaczoną na język szwedzki książkę o Fryderyku Chopinie, a w rok później obronił doktorat na Uniwersytecie w Lund i wydał w Szwecji – w języku polskim – dwutomową rozprawę „Wody wigierskie i huciańskie – studium toponomastyczne”. Był to rodzaj buntu przeciwko hitlerowskim okupantom Polski. Wywołał tym gwałtowną reakcję hitlerowskiego ministerstwa propagandy i notę protestacyjną do rządu Szwecji.
W Polsce jest bardzo mało egzemplarzy tej pracy. Myślimy, że tym reprintem sprawimy, że ta praca będzie dostępna szerszemu czytelnikowi. Do tomu 1 dołączone są dwie mapy rejonu Suwalszczyzny, który badał Falk. Praca poprzedzona jest obszernym wstępem autorstwa profesora Terho Paulssona z Uniwersytetu w Lund, byłego współpracownika profesora Knuta-Olofa Falka. Tom 2 to bezcenne fotokopie dokumentów z Biblioteki Ordynacji Krasińskich, bezpowrotnie stracone podczas wojny. Całość została wydana na kredowym papierze. Nakład minimalny, a cena przystępna!
Do wyszukiwarki Geneo dodaliśmy indeksy ślubów z parafii Studzieniczna z lat 1899-1914. Wśród niemal 400 wpisów, które wszystkie podpisał ks. proboszcz Konstanty Pieczkajtys, znajdziemy m. in. trzy odpisy ślubów zawartych w USA wpisanych w dwóch kolumnach na karty księgi – w lewej kolumnie po rosyjsku, w prawej – po łacinie. Trudno orzec jaki był cel tego typu wpisów, bo w innych parafiach w tym samym okresie z tego typu wpisami nie spotkaliśmy się. Znajdziemy też takie wpisy, gdzie oboje nowożeńcy zamieszkiwali poza parafią Studzieniczna. Ślub odbywał się w Studzienicznej za zgodą proboszcza właściwego dla miejsca zamieszkania panny młodej, prawdopodobnie ze względu na sanktuaryjny charakter tego miejsca. Poza tym w nowych indeksach znajdziemy osoby przybywające ze wszystkich stron, choć najwięcej z ościennych parafii: augustowskiej, krasnoborskiej, sztabińskiej, wigierskiej, szczeberskiej i bargłowskiej.
Księgę z języka rosyjskiego indeksował Krzysztof Zięcina. Dziękujemy!
Osada leśna Łubianka znajdująca się w odległości 1,5 km na północny zachód od wsi Jaminy po raz pierwszy pojawia się w księgach metrykalnych parafii rzymskokatolickiej w Jaminach w roku 1810. W ciągu wielu lat nazwa osady ewoluowała, zapisywana na różne sposoby:
Posada Łubianka, Łubiana, Łubiane, Łubianka, Łubiano, Łubianne, Straż Łubianna, Kolonia Łubianne, Posada Łubiana, Posada Leśna Łubiana, Straż Łubiana, Osada Łubianka i Osada Łubiana.
„Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” wydany w Warszawie w latach 1880-1902 wymienia osadę Łubiane alias Łubiańce leżącą w powiecie augustowskim, w gminie Dębowo, w parafii Jaminy. Wówczas w osadzie znajdował się 1 dom mieszkalny, a osadę zamieszkiwało 9 osób.
Niniejszy artykuł ma na celu opisanie ludzi, którzy mieszkali w Łubiance i zostali zapisani w księgach metrykalnych parafii Jaminy od początku XIX wieku do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku.
Najstarszymi rodzinami odnotowanymi w Łubiance w księgach metrykalnych byli Witkowscy. Nazwisko Witkowski bywało zapisywane również jako Wićko.
Jan Witkowski i Franciszka Piktel
22 listopada 1807 roku w jamińskim kościele ślub wzięli Jan Witkowski, 24-letni kawaler z Jaziewa z Franciszką Piktel, 25 lat liczącą panną z Wrotek.
We Wrotkach urodziła się im córka Rozalia w 1808 roku.
Kolejne dzieci rodziły się już w Łubiance. W 1810 roku urodziła się Marianna (chrzestnymi byli Mateusz Suchwałko i Helena Piktelanka), a w 1814 Ludwik (chrzestni: Jakub Suchwałko i Marianna Szumska z Mogilnic.
Jan Witkowski i Marcela Tomaszewska
W księgach jamińskich można odnaleźć tylko jeden zapis dotyczący tej rodziny. W 1812 urodził się syn Jan. Chrzestnymi byli Michał Witkowski i Franciszka Piktelanka. Ojciec Michał zapisany był jako uczciwy, co w tamtych czasach oznaczało rolnika bądź rzemieślnika wiejskiego.
Jan Stożyński i Konstancja Piktel
W 1814 roku w jamińskim kościele ślub wzięli Jan Stożyński, uczciwy z Jamin z Konstancją Piktel, uczciwą z Łubianki. Dalsza historia tej rodziny związana była ze wsią Jaminy, gdzie małżonkowie zamieszkali. Jeszcze w tym samym roku urodził się syn Ludwik. Nie ma wzmianek o innych dzieciach Jana i Konstancji. Ludwik Stożyński w roku 1838 ożenił się z Ludwiką Chilicką ze Sztabina. Po śmierci żony, w roku 1854 ponownie wstąpił w związek małżeński z Katarzyną Gruszewicz z Jamin.
Jan Witkowski i Marianna Kozakiewicz
W 1815 roku w jamińskim kościele ślub wzięli Jan Witkowski, wdowiec z Łubianki (prawdopodobnie po zmarłej Franciszce z Piktelów) i Marianna Kozakiewicz, panna z Jamin. Jeszcze w tym samym roku w Łubiance urodził im się syn Paweł. Kolejne dzieci to Marianna (ur. 1818), Wojciech (ur. 1820) i Antoni (ur. 1821), który w roku 1841 poślubił Annę Panasewicz z Jamin. Kolejne dzieci Jana Witkowskiego i Marianny z d. Kozakiewicz rodziły się już w Jaminach: w 1824 roku Agnieszka, a w 1826 roku Katarzyna. Jan zmarł w Jaminach w roku 1849 zapisany w metryce zgonu jako Jan Wićko.
Paweł Witkowski i Katarzyna Łankowska (Łonkowska)
W 1816 roku ślub w jamińskim kościele wzięli Paweł Witkowski, kawaler z Jaziewa z Katarzyną Łonkowską, panną z Wrotek. W 1817 roku w Łubiance urodził się syn Felicjan. Kolejne dziecko Franciszka, urodziła się już we Wrotkach w roku 1819. Więcej wzmianek o tej rodzinie w księgach jamińskich nie odnaleziono.
Jan Zagrodzki i Marianna Mieszał
Rodzina Zagrodzkich pojawiła się w księgach parafii Jaminy dwukrotnie, przy okazji narodzin dzieci. W 1821 roku przyszła na świat w Łubiance Tekla, której rodzicami chrzestnymi byli szlachetnie urodzeni Ignacy Chodorowski i Wiktoria Krajewska. Rok później na świat przyszedł Ignacy Zagrodzki. Jego chrzestnymi zostali również szlachetnie urodzeni: Ludwik Piotrowski i Anna Chodorowska.
Marianna Leszczyńska
Jeden raz w księgach parafii Jaminy została zarejestrowana panna Marianna Leszczyńska, która w Łubiance urodziła dziecko z nieprawego łoża o imieniu Ludwik w roku 1824. Chrzestnymi byli szlachetnie urodzony Andrzej Teresewicz i Helena Stożyńska. W roku 1830 niejakiej Mariannie Leszczyńskiej, pannie z Jaziewa umarła 3-letnia córka Rozalia, ale nie ma pewności, czy zapis dotyczy tej samej Marianny, która 6 lat wcześniej zamieszkiwała w Łubiance.
Barbara Panasewicz
Podobnie, jak Marianna Leszczyńska, dziecko nieślubne powiła w Łubiance Barbara Panasewicz. W roku 1825 urodziła Wiktorię Felicję. Chrzestnymi dziecka byli szlachetnie urodzeni Piotr Kuleszewski i Konstancja Białkowska. Dziecko zmarło rok później w Jaminach, zapisane w księgach zgonów jako Felicjanna Panasewicz. W 1830 roku Barbara urodziła w Mogilnicach kolejne nieślubne dziecko – Rozalię. Ta sama Rozalia, mieszkająca wówczas w Jaminach, w roku 1859 wyszła za Mateusza Borysewicza. Zmarła w roku 1872, a zapisana została w księgach zgonów, jako Rozalia Borys z Panasewiczów, co świadczy o tym, że w XIX wieku nazwiska wciąż ewoluowały. Barbara urodziła jeszcze dwójkę nieślubnych dzieci. W 1835 roku w Jaminach urodził się Adam Panasewicz, który prawdopodobnie zmarł niedługo później, gdyż w 1836 roku Barbara urodziła kolejnego syna o tym samym imieniu.
Felicjan Białkowski i Konstancja Tarasiewicz
W księgach jamińskich zachował się tylko jedne zapis dotyczący tej rodziny. W 1826 roku zmarł w wieku 36 lat, podleśny Felicjan Białkowski, pozostawiając żonę Konstancję z Tarasiewiczów.
Paweł Rogalski i Dorota
Nieznane jest nazwisko panieńskie Doroty, która była służącą w uroczysku Łubiane. Rodzina pojawiła się na kartach ksiąg jamińskich tylko raz. W roku 1833 zmarł w wieku 6 lat Paweł Rogalski, syn Pawła Rogalskiego, nieżyjącego i Doroty.
Karol Baumgarten i Franciszka Preśnicka
Podobnie, jak rodzina Felicjana Białkowskiego i Konstancji Tarasiewicz, rodzina Karola Baumgartena i Franciszki z domu Preśnickiej pojawiła się w księgach jamińskich w związku ze śmiercią głowy rodziny. W roku 1834 zmarł szlachetnie urodzony Karol Baumgarten, podleśny lasów królewskich, syn Karola Baumgartena i Elżbiety, zmarłych w Poniemuniu. Poza żoną pozostawił siostrę Karolinę.
Rozalia Totoraj
Rozalia Totoraj, panna pojawiła się na kartach ksiąg metrykalnych z Jamin tylko raz. W 1847 roku urodziła w Łubiance córkę Elżbietę. Rozalia pracowała w Łubiance w roli służącej. Tym razem chrzestnymi dziecka nie byli szlachetnie urodzeni, jak w przypadku wcześniej wymienionych panien, tylko Jan Witkowski – rolnik z Jamin i Antoni Mordas – kątnik z Jamin.
Kazimierz Książkowski i Karolina Dobrzańska
W 1846 roku w kościele jamińskim wzięli ślub 30-letni Kazimierz Książkowski, zamieszkały w Jaminach, urodzony we wsi Kojle w parafii Wiżajny, syn Jana i Konstancji z Kilertów oraz 19-letnia Karolina Dobrzańska, zamieszkała w Dębowie, urodzona zaś w Augustowie, córka Józefa Dobrzańskiego i Marianny, stróżów śluzy w Dębowie. Kazimierz Książkowski dzierżył posadę strzelca lasów rządowych straży Łubiana. Dość często zmieniał posady. W 1843 roku piastując stanowisko strzelca lasów rządowych w Klonowie, został ojcem chrzestnym Franciszki Pusdeszrys. W roku 1847 we Wrotkach urodziła się Józefata Pelagia Książkowska. Jedynym dzieckiem Kazimierza i Karoliny urodzonym w Łubiance była Anna (1849). Kolejne dzieci – Leonard Walenty (1851) i Feliks (1854) urodzili się już w Ostrzełku, gdzie Kazimierz został przeniesiony.
Maciej Juchniewicz i Katarzyna Lotkowska
Rodzina Macieja i Katarzyny pojawiła się w księgach jamińskich wielokrotnie. Nie do końca pewne jest nazwisko panieńskie Katarzyny, które bywało zapisywane również jako Załkowska, Złotkowska i Hotkowska. Rodzina nie mieszkała w Łubiance, a w Jaziewie. W Łubiance zmarł ich syn Kazimierz w roku 1853. Pozostałe metryki dotyczące tej rodziny zapisane zostały dla wsi Jaziewo. Ślub między Maciejem Juchniewiczem z Jaziewa i Katarzyną (zapisaną jako Złotkowska) miał miejsce w roku 1819. W 1821 roku urodziła się córka Marianna, która musiała umrzeć zaraz po urodzeniu. W 1824 roku w Jaziewie przyszła na świat Antonina Juchniewicz. Zmarła w roku 1900 w Jaziewie, zapisana jako Antonina Roszko po mężu. W roku 1838 przyszedł na świat syn Kazimierz Józef, ten sam który zmarł później w Łubiance. W tym samym 1838 roku zmarła 3-letnia Marianna Juchniewicz. Nie odnaleziono jej aktu urodzenia w księgach jamińskich. Kolejnym dzieckiem była Józefata urodzona w roku 1841. Józefata zmarła jako wdowa (zapisana jako Józefa Calewska) w roku 1916 w Jaziewie. Maciej Juchniewicz zmarł jako wdowiec w Jaziewie w roku 1866.
Jan Prejss i Salomea Tyszko
W roku 1855 zmarł Jan Prejss, podleśny lasów rządowych z Łubianki i to jedyny ślad po tej rodzinie w księgach jamińskich.
Roman Klichowski i Józefa Jętarska
Dosłownie na chwilę w aktach urodzeń i zgonów parafii jamińskiej pojawił się podleśny lasów rządowych z posady Łubianki, Roman Klichowski z małżonką Józefą Jętarską. W roku 1861 urodziła się w Łubiance ich córka Domicella Kajetana, która zmarła tego samego roku.
Józefata Gabrych
Kolejna panna, która pojawiła się na kartach ksiąg jamińskich, była urodzoną w Jastrzębnej służącą w Łubiance. W roku 1862 urodziła nieślubną córkę Michalinę.
Franciszka Talkowska
Franciszka Talkowska, która w roku 1866 powiła w Łubiance Ignacego Czesława, była niezamężną włościanką, na stałe w Jaziewie zamieszkałą. W księgach parafii Jaminy w latach 60-ych XIX odnaleźć można akta urodzeń i zgonów innych dzieci Franciszki Talkowskiej, być może tej samej, która w 1866 roku znalazła się w Łubiance. W 1861 roku w Lipowie urodził się Józef Talkowski, który zmarł w roku 1868 w Jaziewie. Natomiast w 1863 roku Franciszka Talkowska została matką Franciszki, która urodziła się w Jaziewie i zmarła tamże w roku 1869.
Jan Mrozowski i Bogusława Kowalewska
Rodzina Mrozowskich pojawiła się na kartach jamińskich ksiąg metrykalnych na chwilę w związku z pełnieniem funkcji podleśnego lasów rządowych w straży Łubiana przez Jana. W 1868 roku w Łubiance urodził się syn Stanisław. Tego samego roku, nieco ponad dwa tygodnie później zmarła Bogusława Mrozowska z Kowalewskich (zapisana w akcie zgonu jako Bogumiła), być może na skutek powikłań poporodowych. Była córką Antoniego Kowalewskiego, dyrektora komory Horoszna i Eleonory z Cybulskich.
Antoni Witkowski i Marianna Wąsowska
Rodzina, która na kartach ksiąg jamińskich pojawiła się tylko raz na okoliczności ślubu córki Marii Wąsowskiej. W roku 1872 wzięła ślub z Janem Andradzkim z Dębowa, synem Stanisława Andradzkiego i Anieli z Głowackich. Antoni pełnił wówczas służbę leśniczego w Łubiance, choć Maria urodziła się w Potwiszkach, w parafii Skrawdzie.
Teofila Prużańska
Teofila Prużańska, niezamężna włościanka, pracująca jako wyrobnica, pojawiła się w księgach jamińskich tylko raz. W roku 1873 urodziła w Łubiance syna Stanisława.
Władysław Markowski i Klementyna Głowińska
Dwójka dzieci urodziła się Władysławowi Markowskiemu, szlachetnie urodzonemu młodszemu leśniczemu parafii Jaminy i Klementynie Głowińskiej w Łubiance. W roku 1878 Stefania Klementyna, dwa lata później zaś Józef Piotr. Po tej dacie rodzina nie występuje w księgach parafii Jaminy.
Jan Owsiejko i Marianna Andraka
W roku 1888 w Jaminach został zawarty związek małżeński między Janem Owsiejko, pochodzącym z Laudańszczyzny w parafii Suchowola, synem Mateusza Owsiejko i Anny z Piotrowskich, który wówczas pracował jako wyrobnik w Łubiance, z Marianną Andraką z Mogilnic. Po ślubie życie młodej pary związane było z Mogilnicami. W 1888 roku urodziła się córka Rozalia, w roku 1894 Wincenty, w 1897 Melania, która zmarła 3 lata później, w 1903 roku urodził się Ignacy. W 1900 roku zmarła w Mogilnicach 9-letnia córka Stanisława. Marianna Owsiejko z Andraków zmarła w roku 1911. Jeszcze tego samego roku Jan Owsiejko ożenił się z Franciszką Szyc z Jamin. Po raz drugi został wdowcem w roku 1921, a zmarł w roku 1922.
Ewa Wyszyńska
W 1894 roku niezamężna wyrobnica włościanka, Ewa Wyszyńska urodziła w Łubiance córkę Władysławę. Córka Władysława Wyszyńska w roku 1924 poślubiła w Jaminach Józefa Kucharskiego z Dolistowa, urodzonego w Jatwiezi Wielkiej. Być może ta sama Ewa Wyszyńska, panna z Jamin, urodzona w Uściankach, poślubiła w 1898 roku wdowca z Jamin, Ludwika Kozakiewicza. Ludwik Kozakiewicz zmarł w Jaminach w 1911 roku, zaś Ewa jezcze raz wyszła za mąż za Ludwika Czmielewskiego z Czarniewa w roku 1923.
Michał Toczko i Joanna Dobrowolska
W roku 1900 ślub w Jaminach wzięli Michał Toczko, syn Ludwika i Ewy z Mitruków, urodzony w Zwierzyńcu Wielkim, a mieszkający w Łubiance z Joanną Dobrowolską w Wrotek. Po ślubie życie rodziny toczyło się we Wrotkach. W 1901 roku urodził się Albin, w 1903 roku córka Bronisława (zmarła w tym samym roku), rok później Aleksandra (zmarła po urodzeniu), w 1905 roku Melania, w 1907 roku Hieronim (zmarł w roku 1922), a w 1910 roku Władysława (zmarła w tym samym roku). Wydaje się, że ze wszystkich dzieci Michała i Joanny wieku dorosłego dożył jedynie Albin Toczko, który w 1928 roku poślubił Józefę Polkowską z Polkowa oraz Melania, która w 1931 roku poślubiła Juliana Prawdzika. W 1904 roku we Wrotkach zmarł ojciec Michała – Ludwik, a sam Michał zmarł w roku 1941.
Aleksander Rybacki i Bronisława Nowicka
W roku 1921 zmarł w Łubiance pochodzący z Garwolina, leśniczy lasów augustowskich rządowych, 68-letni Aleksander Rybacki, syn Jana i Karoliny z Dulskich, pozostawiając żonę Bronisławę z Nowickich.
Leonard Witkowski i Malwina Wierzykowska
W roku 1927 zmarła w Łubiance, gdzie mieszkała czasowo, Malwina Witkowska, żona Leonarda – kancelisty kolei państwowych, córka Adama Wierzykowskiego i Marii Felber, pochodząca z majątku Brygidów w powiecie rzeczyckim i województwie nowogródzkim.
Julianna Anna Duczyńska
W roku 1932 zmarła w Łubiance, pochodząca z Warszawy, 63-letnia panna Julia Anna Duczyńska, córka Wincentego i Krystyny z Krasickich.
Poza wyżej wymienionymi rodzinami, na kartach ksiag jamińskich występują leśnicy związani z leśniczówką w Łubiance, którzy nie zostawili w nich śladów w postaci metryk dotyczących własnej rodziny, a jedynie byli zapisywani jako świadkowie bądź ojcowie chrzestni. Byli to: podleśny Jan Botowski vel Batowski w księgach jamińskich pojawiający się w latach 1835-1840, Ksawera Batowska, jego córka zapisywana w roku 1839 dwukrotnie, podleśny Kacper Łapiński, który w księgach jamińskich pojawiał się w latach 1840-1847, podleśny Karol Soiński w księgach jamińskich występujący w latach 1858-1863 oraz młodszy leśniczy Ignacy Krotowicz w 1885 roku.
Dzięki uprzejmości Urszuli Zalewskiej, Jerzego Kozłowskiego i Małgorzaty Piekarskiej mogę dopisać kawałek dalszej historii Łubianki.
W latach 60. w Łubiance znajdowała się siedziba Nadleśnictwa Państwowego Sztabin. Nadleśniczym był Stanisław Bołtuć (ur. w 1905 r.); Edward Kozłowski pełnił funkcję leśniczego, a jego żona, Maria Kozłowska, z d. Rzepnicka – głównej księgowej. Kasjerem był p. Krysztopa (z Dębowa albo Jasionowa); księgową – Halina Lotkowska ze Sztabina (wyszła za mąż za Henryka Wielgata ze Sztabina, do pracy dojeżdżała ze Sztabina skuterem Osa); pracowała tam też Krystyna Koniecko (później Kapusta).
We wspomnieniach Jerzego Kozłowskiego, żona nadleśniczego, Czesława Bołtuć, co rano szła karmić świnie, śpiewając Kiedy ranne wstają zorze…
Jerzy i Małgorzata Kozłowscy, dzieci Edwarda i Marii Kozłowskich; na drugim planie widać magazyn Nadleśnictwa, w którym przechowywane były m.in. zupy w litrowych puszkach opisane skrótami: KP (kapuśniak), GR (grochówka), J (jarzynowa), KR (krupnik). Data wykonania zdjęcia: 08.1965 r.Widoczna tablica urzędowa: Nadleśnictwo Państwowe Sztabin; od prawej: p. Teresa Janik z d. Lulewicz, Maria Kozłowska i jej dzieci, Jerzy i Małgorzata na motorze nadleśniczego, S. Bołtucia (tzw. WFMka). Data wykonania zdjęcia: 08.1965 r.Woźnica Nadleśnictwa, p. Rutkowski z Mogilnic (rozwożący jedzenie i wodę w teren z magazynu w Łubiance) z dziećmi p. Kozłowskich; koń nazywał się Wabik. Data wykonania zdjęcia: 08.1965 r.
Coraz mocniej zagłębiamy się w genealogiczną historię regionu. W wyszukiwarce Geneo opublikowaliśmy właśnie około 650 indeksów chrztów z parafii Janówka z lat 1691-1702. Dla genealogów zawartość tej księgi ma ograniczone znaczenie, gdyż istnieje ogromna, niemal 100-letnia luka w zapisach metrykalnych w parafii Janówka. Ciężko więc będzie powiązać zidentyfikowanych przodków żyjących w XIX wieku z osobami pojawiającymi się w nowo-dodanym materiale. Oczywiście przy odrobinie szczęścia i dodatkowych informacjach nie jest to wykluczone.
Znajdziemy tu również nieliczne zapiski dotyczące osób z zachodnich rubieży parafii Augustów, sąsiedniej parafii Raczki oraz przygranicznych regionów Prus Wschodnich. Poznamy imiona i nazwiska osób zamieszkujących dwory: Dowspuda, Mazurki i Grabowo. Warto również zwrócić uwagę na zaginione już formy nazwisk (np. Borzymczyk a nie Borzym, Zajczyk a nie Zajko, Arasimczyk a nie Arasim), a także na nazwiska, które w księgach 19-wiecznych już się nie pojawiły (np. Pierożek, Wyrwik, Dołgiła). Kolejnym utrudnieniem dla genealogów jest brak nazwisk panieńskich matek. Zachęcamy również do zapoznania się z pojawiającymi się dość często informacjami o szlachcie zamieszkującej region.
Wszystkie dzieci chrzcił ks. Jan Franciszek Sucharzewski. 50 lat po spisaniu ostatniej metryki w 1702 roku, ks. Leonowicz, ówczesny proboszcz janowiecki podsumował zawartość księgi, którą zamieszczamy jako zdjęcie wiodące.
Z języka łacińskiego księgę zindeksował Krzysztof Zięcina. Dziękujemy!
Niedawno do wyszukiwarki Geneo dodaliśmy indeksy zgonów z parafii Bargłów z lat 1836-1850. Były one zarówno w genetece jak i w naszej bazie już wcześniej, ale w formie uproszczonej – bez dat, świadków i innych cennych informacji z punktu widzenia genealoga. Ponadto indeksy te zostały zweryfikowane, co poskutkowało ogromną ilością poprawek i uzupełnień w stosunku do oryginalnych indeksów. Zachęcamy do ponownego przeglądania tego okresu dat, gdyż ilość nowych informacji jest ogromna.
Na uwagę zasługuje spora ilość metryk z informacją o pochówku “na miejscowych mogiłkach” co często skutkowało nawet znacznym opóźnieniem w spisaniu aktu, a także niezgodnym z prawem pochówkiem bez naocznego przekonania się o zejściu denata.
Księgę indeksowała Anna Croizet, uzupełniała i weryfikowała Wiola Ostrowska. Dziękujemy!
Zgłosiła się do nas Kaira, która mieszka w USA. Jej prababcia, Bronislawa Dzienis pochodziła z terenu parafii Krasnybór. Jej rodzice Paulina Krzysztofik (1842 Ostrowie – 1918 Jastrzębna) i Kazimierz Dzienis (1840-1885 Jastrzębna) mieli siedmioro dzieci: Józef, Jan, Ludwik, Paweł, Bronisława (prababcia Kairy), Julianna, Wiktoria – wszyscy urodzeni w Jastrzębnej lub w pobliżu.
Kazimierz, Paulina i Józef mają nagrobki na cmentarzu krasnoborskim (na zdjęciach). Są zadbane i ktoś co jakiś czas zostawia świece i kwiaty, więc w pobliżu musi być rodzina. Kaira chciałaby poznać tę rodzinę, to zapewne jej najbliżsi krewni mieszkający w Polsce. Jeśli więc to ktoś z Was przychodzi na ten grób lub ktoś z Was wie, kto zapala znicze, dajcie nam znać. Przekażemy kontakt Kairze. Może dzięki odnalezieniu rodziny usłyszymy jakąś ciekawą historię? Mamy nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi!
Jeśli uważasz, że informacje zawarte na tej stronie są wartościowe, rozważ przekazanie dotacji w dowolnej wysokości. Każda suma wspomoże dodawanie nowych indeksów.
Konto: 37 1600 1462 1834 7686 6000 0001 w BGŻ BNP
Polski 
English 
